Ve başardım..Zorlu bir 3 ay geçirdim?Konumuz ‘çiş eğitimi’ydi.
Kasım ayında ikizlere tuvalet eğitimi vermeye karar verdik ve başladık.E zamanıydı tabi,3 yaşındaydılar ve geçtiğimiz yaz boyu tuvalete oturmayı reddettiler.Üstlerine gitmedim.Sonra okulları açıldı ve öğretmenleri ile birlikte kolları sıvadık.Alıştırma külotları,yatak alezleri alındı.Artık abi olduklarını ve bezi çıkarmamız gerektiğini söyledim.
Hatta artık bez alacak paramızın kalmadığını,bu nedenle tuvaleti kullanmaları gerektiğini bile söyledim.
1 hafta sonra ikizlerden birinin ayağı kırıldı ve yaklaşık 20 gün alçıda kaldı.Dolayısıyla onun çiş eğitimini ertelemek zorunda kaldık.Ancak diğer oğlum için eğitim devam ediyordu ve fakat bu dönem benim için müthiş yorucu geçiyordu.Birinin ayağı kırık; hep kucağımda,diğeri 15 dakikada bir çişi sorulduğundan bıkmış,kızım ise ilkokula yeni başladığından okuma-yazma çabasında .Düşünebiliyor musunuz?Bendeki sabır, şimdi düşününce beni de hayrete düşürüyor.Çiş eğitimi alan oğlum,çoğunlukla altına yapıyor bir türlü durumu kavrayamıyordu.Halbuki fiziksel olarak hazırdı bence:geceleri bezi kuru kalkıyordu çünkü.Bazen 5 dakikada bir çiş yapıyordu altına,bazen de birkaç saat hiç yapmıyordu.Okuldan eve çişli kıyafet getiriyorduk,evde de bazen bıkıp bez bağlıyordum.Sabır gösteremeyeceğimi hissettiğim durumlarda ona bağırmamak,kızmamak için bez bağlıyordum altına:e ben de insanım!
1 hafta,2 hafta,1 ay,2 ay….Hala öğrenememişti ve bunun akılla ,zekayla hiçbir ilgisi yoktu.Psikolojik olarak hazır değildi galiba.Tam vazgeçiyordum,’anne çişim var’diyordu ve ben yola devam ediyordum.Sonra yine altına yapıyordu.Kendimi kasmamaya çalışıyordum.Sonra artık abi ! olduğunu kabul etti ve bezi hiçbir şekilde istememeye başladı.Ben de bunu fırsata çevirmek istedim ve altına yaptığında ona ceza olarak bez bağlayacağımı söyledim.Yaptı ve ben de ağlamasına rağmen bez bağladım.Bu böyle bir süre devam etti ve kendine bez bağlanmasını abi olma durumuna yediremediği için Şubat tatilinde çişini söylemeye başladı.
Artık hep tuvalete yapıyordu ve ben çok rahatlamıştım.O kadar zorlu bir maratondu ki benim için ,sanki üstümden koca bir yük kalkmıştı.Oğluma çok güzel külotlar aldım:arabalı ve motorsikletli yani tam seveceği gibi.Bu onu daha da gayretlendirdi.Şimdi artık tuvalete gidiyor ve hatta çoğu zaman bana ihtiyaç duymadan kendi işini kendisi hallediyor.
Şimdi sıra diğer oğlumda ama hemen başlamaya hiç niyetim yok.Bir süre yorgun sabrımın ve yıpranmış sinirlerimin dinlenmesi ve şarj olması gerekiyor.Zaten o da abi olmak istemiyormuş, bebek olmak ve altına bez bağlatmak istiyormuş;öyle söyledi.
Biz bu çocuklara çok fazla mı söz hakkı veriyoruz, ya da işimize öyle mi geliyor acaba?Ne dersiniz?