Çocuk yetiştirmek, onları geleceğe hazırlamak anne babaların en önemli ve en hassas görevlerindendir. Daha anne karnındayken başlar bu süreç. Annenin ruh hali ne şekilde olursa, doğacak bebek te ona göre olacaktır. Araştırmalar da kanıtlar bunu. Annenin hamileliği sakin, mutlu, güzel geçerse bebek te bir o kadar huzurlu doğacaktır. Fakat stresli, sorunlu geçirilen hamileliklerde, dünyaya gelen çocukların da bir o kadar sinirli ve stresli olduğu görülebilir. Bu yüzden en başından itibaren anne babanın da kendi hayatlarına çok dikkat etmeleri gerekir.
Dünyaya getirdiğimiz çocukları geleceğe hazırlamak zevkli, fakat bir o kadarda zor bir görevdir. Anne ve babaya çok iş düşer. Atılan her adımın düşünülerek dikkatle atılması gerekir. Çünkü çocuklarımız bizim birer aynamızdır. Dikkat etmiyor gibi görünseler de hayatı bizi taklit ederek öğrenirler. Davranışlarımız bu yüzden büyük önem taşır. Bizler de birer yetişkin olduğumuzda, anne ya da babamızın kopyası olduğumuz gibi.
Diğer taraftan çocuklarımızla birebir karşı karşıya kaldığımız durumlarda da anne ve babanın kesinlikle bir uyum içinde olması önemlidir. Birbirlerine tezat oluşturacak davranışlardan kaçınmaları gerekir. En çok karşılaşılan sorunlardan biri olan, anne ve babanın ayrı tutum içinde olmaları yapılacak en büyük hatadır. Anne bir olaya tepki verdiğinde, babanın koruyucu tutum içinde çocuğu savunması, baba kızdığında ya da bir şeye izin vermediğinde annenin babaya karşı tavır sergilemesi pek çok evde yaşanan olaylardandır. Maalesef yapılan en büyük hatalardan da biridir. Anne baba, olumlu veya olumsuz her olayda birlikte adım atmak zorundadır. Çocuğa ceza verilmesi gerektiğinde, ya da ödüllendirilmesi gerektiğinde bile ortak bir yol bulunması gerekir. Anne ve babanın farklı şeyleri savundukları durumlarda, çocuk da bir çelişkiye düşecektir. Kararsız kalacaktır. Bu da ileride belki de kişiliğinde düzeltilmesi mümkün olmayan sorunlar oluşturacaktır. Belki de başka bir olayda bunu bize karşı kullanacaktır.
Yetiştirilme tarzı ve kişilik özellikleri sebebiyle anne ve baba tabi ki her konuda aynı şeyi savunmayabilir. Tabi ki farklı davranışlar sergileyebilir, her zaman aynı fikirde olmayabilir. Ama çocuğumuz için orta bir yol bulabiliriz. Bizler anne ve baba olarak ne kadar tutarlı davranırsak, ne kadar uyum içinde kararlar almaya çalışırsak ve çocuklarımıza da bunu ne kadar hissettirebilirsek, onlar için geleceklerinde olumlu bir yol çizmiş oluruz.